İtaliya... İlk sevgi kimi

Nəfəs aldığımı iki halda hiss edirəm: uzun, tək gəzintilərdə və gəzməkdən yorulub dayanmağa məcbur olanda.

Florensiyada 20 km gəzəndən sonra Mikelancelo meydanının pillələrinə çökən insanlara qoşuldum. Qəribədir, həmin anda zaman o pillələrdə oturub dincini alan insanlar üçün dayanmışdı. Orada oturanlar nə tələsirdi, nə harasa çatmağa çalışırdı, nə də qaçırdı. Onlar sadəcə nəfəs alırdılar. Yaşayırdılar.

Günəş batır. Bir tərəfdə həzin küçə musiqisi axır, digər tərəfdə böyük şəhər susurdu.

Həmin dəqiqələrdə qulaqlarım gitara səsi eşidir, beynimdə isə Gülyanaq Məmmədovanın “bilmədim ki, nəyi necə yaşadım” misrası səslənirdi. Duyğularım bir-birinə qarışmışdı. Bir zamanlar xəyallarımın ölkəsi olan İtaliyanı yenidən gördüyüm üçün xoşbəxt idim. Qürub çağı və həzin musiqi məni başqa diyara aparırdı. Bəs beynimdə səslənən musiqi haradan gəlirdi? Ruhum danışmağa başlamışdı. Deyəsən ayaqlarım öləndə ruhum dirilir. Orada bunu hiss edirdim.

Aşağıda körpünün üstündə maşınlar sürətlə şütüyürdü. Sanki robot idilər, kimsə “hərəkət et” düyməsini basıb çıxıb getmişdi. O səs, sürət beynimdəki səslərə qarışırdı.

Pillələrdəki insanlar isə o düyməni tapıb söndürməyi bacaranlar idi. Anı saxlamış, zamanı yavaşlatmışdılar. Müşahidə etdiyim bu iki mənzərə bir-birini o qədər tamamlayırdı ki. Əslində biz də beləyik. O maşınlardan heç bir fərqimiz yoxdur. Çox vaxt avtopilotda yaşayır, öz nəfəsimizin səsini belə eşitmirik.

Milandakı xaosdan sonra balansı Florensiyanın sakitliyi, qədimliyində tapdım. Milan parıltılı, səs-küylü, daim hərəkətdə olan şəhərdir. Biznes, dəb, gözəllik, sürət şəhəridir. Mənim ruhum o tempə uyğun deyil. Yəqin ki ora bir daha getmərəm.

Bolonya isə qürurlu və səssizdir. Qədimliyini gizlətmir, tarixlə barış içində yaşayır. Qırmızı binalar, 40 kilometr uzanan portikolar, qarışıq və rəngli küçələrdə itib batan bir şəhərdir.

Son dayanacağım isə sevgi şəhəri adlandırılan Verona oldu. Qədim amfiteatr, Dantenin heykəli, Cülyettanın evi-hamısı Veronaya çox yaraşırdı. Qədimliyini Florensiyadan, xaousunu Milandan alıb sanki. Verona xatirələrimdə yaşıl rəngli pəncərələri ilə qaldı.

Hər şəhərin öz musiqisi vardı. Milanınkı xaos idi, Florensiyanınkı klassika, Bolonyanınkı kimlik axtarışı, Veronanınkı isə sevgi. Küçə musiqiləri şəhərlərin gizli ürək sözlərini çatdırırdı.

İtaliyaya ikinci dəfə gəlməyimə baxmayaraq, ondan doymadım. İtalyanca danışan insanları görmək və o dili eşitmək məni sadəcə xoşbəxt edirdi. Kafedə oturub insanları müşahidə edərkən dünyaya bir də gəlsəm, italyan olaraq gəlmək istərdim deyə düşünürdüm. Heç nə etməmək və bundan zövq almaq. Bəlkə də mənim ən pis bacardığım şeydir. Onlar isə bunu sənətə çeviriblər.

Səhərlər işə getməzdən əvvəl tələsmədən içilən kofe, piştaxtanın önündə barista ilə edilən söhbətlər, özünü və istəklərini həyatın mərkəzinə qoymaq və dadını çıxarmaq.  Ah, italyanlar, sizi necə də qısqanıram...

İtaliyanı bütün varlığımla sevməyimə və yenidən görmək istəyimə baxmayaraq, orada yaşamaq istəməzdim. İtaliya yaşanılmalı yox, hiss edilməli ölkədir. İlk sevgi kimi. Arada xatirələri təzələmək üçün ilk görüş yerinə gedən sevgililər kimi. Axı heç kim ilk sevgisi ilə ailə qurmur. İtaliya gəzmək, dadmaq, dinləmək, toxunmaq üçündür. Mədəniyyətini, tarixini, küçələrini, yeməklərini sevmək, sonra darıxacağını bilə-bilə ayrılmaq üçündür.

Bir vaxtlar ən böyük arzum orada yaşamaq idi. Hətta bu arzu məni italyan dilini öyrənməyə qədər aparmışdı. İndi geriyə baxanda anlayıram ki, arzular da zamanla dəyişir.

Demək ki, hər arzu gerçəkləşmək üçün deyilmiş. Bəziləri uzaqdan sevilmək, arada ziyarət olunmaq, insanın içində isti bir xatirə kimi qalmaq üçündür. Elə ilk sevgi kimi.

Səni sevirəm, İtaliya.

Mi mancherai...

İtaliya vloquma keçid

 Italy... like a first love.

I feel that I am breathing in only two moments: during long, solitary walks, and when exhaustion finally forces me to stop.

After walking 20 kilometers in Florence, I joined those who had collapsed onto the steps of Piazzale Michelangelo. Strangely enough, at that moment, time seemed to stop for the people resting on those steps. No one was rushing, no one was trying to get anywhere, no one was running. They were simply breathing. They were living.

The sun was setting. On one side, soft street music flowed; on the other, the great city fell silent.

In those moments, my ears caught the sound of a guitar, while in my mind echoed Gülyanaq Məmmədova’s line: “I didn’t know what I lived, nor how.” My emotions were tangled. I was happy to see Italy again - a country that once was my dream country. The sunset and the melancholic music carried me somewhere far away. But where was the music in my head coming from? My soul had begun to speak. It seems that when my legs die, my soul comes alive. I felt it there.

Below, cars rushed across the bridge at full speed. They looked like robots, as if someone had pressed the “move” button and walked away. That noise and speed blended into the sounds inside my head.

The people on the steps, however, were those who had found that button, and turned it off. They had paused the moment, slowed down time. These two scenes completed each other perfectly. In truth, we are no different from those cars. Most of the time, we live on autopilot, unable even to hear the sound of our own breath.

After the chaos of Milan, I found balance in Florence, in its calm and its ancient soul. Milan is a city of sparkle and noise, always in motion. A city of business, fashion, beauty, and speed. My soul does not belong to that tempo. I will probably never return.

Bologna, on the other hand, is proud and quiet. It does not hide its antiquity; it lives at peace with its history. Red buildings, forty kilometers of porticoes, a city where one gets lost among colorful, tangled streets.

My final stop was Verona, known as the city of love. The ancient amphitheater, Dante’s statue, Juliet’s house - everything suited Verona perfectly. It felt as if it had taken its antiquity from Florence and its chaos from Milan. Verona remains in my memory with its green windows.

Every city had its own music. Milan’s was chaos, Florence’s was classical, Bologna’s was a search for identity, and Verona’s was love. Street music carried the cities’ unspoken heartbeats.

Even though this was my second time in Italy, I never had enough of it. Seeing people speak Italian, hearing the language itself, made me happy for no reason at all. Sitting in cafés, watching people pass by, I often thought that if I were born again, I would like to be born Italian. Doing nothing and enjoying it. Perhaps that is what I do worst. They, however, have turned it into an art.

Coffee slowly sipped before work, brief conversations with the barista at the counter, placing oneself and one’s desires at the center of life and savoring it. Ah, Italians, how I envy you.

Despite loving Italy with my whole being and wanting to see it again and again, I would not want to live there. Italy is not a country to be lived in, but one to be felt. Like a first love. Like lovers who return to the place of their first meeting just to refresh old memories. After all, no one builds a life with their first love. Italy is for walking, tasting, listening, touching. For loving its culture, its history, its streets, its food. And then leaving, knowing you will miss it.

There was a time when my greatest dream was to live there. That dream even led me to start learning Italian. Looking back now, I understand that dreams change with time.

So, it turns out that not every dream is meant to come true. Some are meant to be loved from a distance, visited from time to time, and kept as a warm memory inside us. Just like a first love.

I love you, Italy.

Mi mancherai…

Visit my Italy vlog