Balakən təəssüratlarım

Qatarla çıxdığımız uzun yolda beynimdə bir mahnı səslənirdi: Yadlar gəlir, doğma olur, yaxın olur. Ey həyat, sən nə qəribəsən...

Qatar hərəkət edir, pəncərədən görünən mənzərələr kino səhnəsi kimi bir-bir ötüb keçirdi. Mənsə doğmaya çevrilən yadlar haqqında düşünürdüm. Qan bağı olmayan doğmalar.

Həyatımıza girən hər bir insan bizə nə isə öyrətmək üçün gəlir. Bu fikri son illərdə daha çox sevməyə başlamışam. Belə düşünəndə həyatından gedənləri qəbul etmək də asanlaşır.  

Düşüncələr bir-birini əvəz edir, biz də mənzil başına yaxınlaşırdıq. Artıq günəş doğmuşdu. Bizi qarşılamağa gələn insanları görəndə özümü səbəbsiz xoşbəxt hiss etdim. Necə səmimi, güləriz idilər. Yol boyu edilən söhbətlər müasir dünyanın onların fitrətini pozmadığını göstərirdi. Belə insanlar üçün o qədər darıxmışdım ki.

Toy evindəki həyat dolu insanların birliyi, toy sahibinə dəstəyi mənə itirmək üzrə olduğumuz qohuma və qonşuya etibar, yardımlaşma, el gücü kimi dəyərləri xatırlatdı. “Ah nerde o eski Ramazanlar” deyə ağlımdan keçirdim.

İlk dəfə avar toyunda oldum. Əslində toyu digər toylardan fərqli edən bir şey yox idi, amma toy möhtəşəm keçdi. Çünki bir yerə ruh verən orada olan insanlardır.

Bundan sonra avar toyu deyərkən ağlıma gözəl rəqslər və dadlı yeməklər gələcək. Təbii ki, avarların özlərindən sonra.

Onlar kimi rəqs edə bilmədiyim üçün edə bilənləri izləməklə kifayətləndim. Sanki sürəti 2 dəfə artırılmış Youtube videosu izləyirdim. Hətta dözməyib bir qızdan soruşdum ki, rəqs etmək bacarığı sizə anadan olanda yüklənir, yoxsa sonradan öyrənirsiz?

İkinci günüm gəzinti ilə keçdi. Yaxınlıqdakı yerlərə getdim. Havanın təmizliyi, təbiət mənə öz doğulduğum yeri və təbiətlə bütünləşmək ehtiyacımı xatırlatdı. Meditasiya etməyi yoxladım. Amma içimdəki müəllim barmaq silkələdi ki, sabah 1-ci gündür və sən 3 saat dərs keçməlisən. Evə qayıdıb dərsimi hazırladım. Heç ayrılmaq istəməsəm də, axşam gəldiyim yerə qayıtdım.

Beləliklə Balakən səfəri mənim üçün hər zaman özəl olacaq xatirəyə çevrildi.  

Tezliklə yenidən görüşmək ümidi ilə, Balakən! Möhtəşəm insanlarına və təbiətinə yaxşı bax...

 Kiçik Balakan vloqumu izləyin

Balakan impressions

As we set off on a long journey by train, a song echoed in my mind: Strangers come, become familiar, become close. Oh life, how strange you are...

The train moved forward, and the scenes passing by the window looked like frames from a movie. And I was thinking about strangers who had turned into family. Kin not by blood, but by connection.

I’ve come to love the idea that everyone who enters our lives comes to teach us something. Lately, this thought has brought me comfort. It also makes it easier to accept those who leave.

My thoughts flowed one after another, and we were reaching our destination. The sun had already risen. When I saw the people who had come to pick us, I felt an inexplicable happiness. They were so sincere and cheerful. The conversations along the way showed that the modern world hadn’t ruined their nature. I had missed people like them so much.

The unity of the lively people at the wedding house and their support for the host reminded me of the trust, solidarity, and community strength we’re about to lose among relatives and neighbours. I found myself thinking, Ah, where are those old Ramadans...

It was my first time attending an Avar wedding. In truth, there was nothing that particularly set it apart from other weddings- but it was incredible. Because it’s the spirit of the people that makes the place special.

From now on, when I hear “Avar wedding,” I’ll think of beautiful dances and delicious food. Of course, after Avars themselves.

Since I couldn’t dance like them, I was content just watching. It felt like watching a YouTube video in 2x speed. I couldn’t help but ask one girl, “Is dancing a skill you’re born with, or do you learn it later?”

My second day was spent exploring. I visited nearby places. The fresh air and nature reminded me of my own hometown and my deep need to reconnect with nature. I even tried meditating. But then the teacher inside me raised a finger and reminded me, “Tomorrow is Monday, and you have to teach for three hours.” So, I returned home and prepared my lesson. Even though I didn’t want to leave, by night I was back where I came from.

So, this trip to Balakan has turned into a memory that will always be special to me.

See you again, Balakan! Take good care of your amazing people and your nature...


Watch my short Balakan vlog

Comments