Rəssam olmaq istəyirəm

Darvazadan içəri girən kimi həyətdəki xüsusi səliqə-sahman mənimlə danışmağa başladı. Nə isə deməyə çalışırdı. Qadın səliqəsini nəzərdə tutmuram. Səliqənin canına hopmuş gözəllikdən, incə ruhdan danışıram. Divar boyunca düzülmüş dibçəklərdən tutmuş şüşəbəndin pərdəsinə kimi hər şeyə bu ruh toxunmuşdu, mən buradayam, məni görün deyirdi.

Payızın son günləri idi, güllərin yarpaqları saralıb-tökülmüş, payıza təslim olmuşdu. Amma üstündə hələ də xırda çiçəklər var idi. həmin incə ruh idi o tumurcuqları isidən, qarşıdan gələn qara, şaxtaya qarşı həyata tutunmağa səbəb verən.

Eyvanda ayaqqabımı çıxarmaq üçün əyildim. Başımı qaldıranda gözüm pəncərədəki güllərə sataşdı. Araq butulkaları, ananın otuz illik cehizindən qalan sınıq-salxaq güldanlara qoyulmuş süni güllərə.

Payız olsa da, çöldəki güllərdən əlim üzülsə də, süni güllərlə özümə gözəllik yaradıram deyirdi o ruh. Məni susdura bilərsiniz, lakin içimdəki gözəllik sevgisinə gücünüz çatmaz deyirdi.

Kərpic, torpaq döşəməli, divarı samanlı-suvaqlı evdə bu gözəllik sevdası haradan idi?

Cavab ikinci mərtəbədə divardan asılmış solğun rəsmlərdə idi...

- Mən rəssam olmaq istəyirəm, ata! – deyirdi o ruh.

Ata o ruha qanad açmağa icazə versəydi, hər şey başqa cür ola, bu şəkillər bir qalereyanın divarını bəzəyə bilər, bir qızı xoşbəxt edə bilərdi. Amma ata o ruhun qanadlarını sındırmağı seçdi. Bildiyi tək yol bu idi çünki.

İndi qanadı qırıq o ruh sənət sevdasını ər evində tort bəzəməklə doyurmağa çalışır... 

I want to be an artist

As soon as I stepped through the gate, the unique orderliness of the yard began to speak to me. It was trying to say something. I don’t mean the neatness that belong to a typical woman. I’m talking about the beauty and delicate spirit that had seeped into the body of the order. Everything, from the flowerpots lined up along the wall to the curtains on the glassed-in veranda, was infused with this spirit, declaring, “I am here, see me.”

It was late autumn. The flowers’ leaves had yellowed and fallen, surrendering to the season. Yet, small blossoms still were on them. It was that same delicate spirit that warmed those buds, giving them a reason to cling to life against the upcoming frost and snow.

I bent down on the veranda to take off my shoes. When I raised my head, my eyes caught sight of the flowers on the window. Artificial flowers placed in vodka bottles and the broken, old vases from a mother’s 30-year-old dowry.

Even though it was autumn, and the flowers outside had faded, that spirit seemed to say, “I create beauty for myself with artificial flowers. You may silence me, but you cannot overcome my love for beauty.”

How could such a love for beauty exist in a house with brick and mud-plastered walls?

The answer was in the faded paintings hanging on the wall of the second floor…

“I want to be an artist, Father!” that spirit cried out.

If the father had allowed that spirit to spread its wings, everything could have been different. Those paintings might have decorated the walls of a gallery, and a girl could have been happy. But the father chose to cut that spirit’s wings. Because it was the only way he knew.

Now, that broken-winged spirit tries to satisfy her love for art by decorating cakes in her husband’s home.