Bir arzum var...

Şabranda bir turizm mərkəzinin içində yerləşən bu şirin “ev” mənə insanlardan sıxılıb inzivaya çəkilən yazıçıların evini xatırlatmışdı. Sadə, kiçik, gözdən uzaq, yaşıllıqlar içində bir ev. Ətrafın səssizliyi fikirlərimin səsini artırdıqca ən böyük arzumun şəkli beynimdə canlandı, rəngləndi, belə bir evə çevrilib pərdə kimi gözümdən asıldı. Həmin an ən böyük ehtiyacımın nə olduğunu bir daha anladım. Beynimdəki susmaq bilməyən səsləri dinləyə biləcəyim bir ev istəyirdim.  Xəyalımın sadəliyinə gülməkdə sərbəstsiniz. Özüm də arada gülürəm. Ümumiyyətlə gələcəklə bağlı xəyallarımın adiliyi bəzən məni qorxudur, bəzənsə rahatlaşdırır. Sadə xəyallar aydın məqsədlər və dəyərlərin nəticəsidir yoxsa reallıqdan qaçışın deyə düşünür,  amma cavab tapa bilmirəm.

Məsələn, bugünkü mənin ən böyük arzusu uzun illər psixoloq işlədikdən sonra qazandığı həyat hekayələri ilə bərabər uzaq bir kəndə yerləşib kitablarını yazmaqdır.

Əlimdə olsaydı elə indi təqaüdə çıxıb bütün həyatımı yazmağa və öyrənməyə sərf etmək istərdim.  Tolstoyun Yasnaya Polyanadakı evi, ya da Virciniya Vulfun yaşadığı “Rahibin evi”nə köçər, yazar, yazar və yazardım. Nə internet, nə də telefona ehtiyac duymaz, insanlardan, səs-küydən uzaq olardım. Daxilimə baxar, özümə qayıdardım.  Hər gün yuxudan oyananda kitab rəfimi və yazı masamı görmək məni çox xoşbəxt edər, yaponların dili ilə desək “ikiqai”m olardı. Yazmaqdan, oxumaqdan yorulanda uzun-uzun gəzər, oxuduqlarımı həzm edərdim.

Bəs görəsən heçmi insanlara ehtiyac hiss etməzdim? Deyəsən bunun cavabını bilirəm. Elə siz də bilirsiniz. Bizi anlayan insanlara həmişə ehtiyacımız var, deyilmi?..

 

I have a dream

In a tourism center located in Shabran, this sweet “house” reminded me of the houses of writers who withdrew into solitude, away from people. A simple, small house, hidden among greenery. As the silence of the surroundings amplified the sound of my thoughts, the image of my greatest desire formed in my mind, colored itself, and turned into such a house, hanging before my eyes like a curtain. At that moment, I realized once again what I needed the most. I wanted such a house where I could listen to the incessant voices in my mind.

Feel free to laugh at the simplicity of my dream. I, too, laugh at it sometimes. In fact, the ordinariness of my dreams about the future occasionally scares me, and at other times it comforts me. I wonder if simple dreams are the result of clear goals and values, or if they are an escape from reality, but I cannot find an answer.

For instance, today, my greatest desire is to settle in a distant village after working for many years as a psychologist, with the life stories I’ve gathered, and write my books.

If it were up to me, I would retire right now and dedicate my entire life to writing and learning. I would move to Tolstoy’s house in Yasnaya Polyana or Virginia Woolf’s “Monk’s House,” and I would write, write, and write. I would feel no need for the internet or a phone, far away from people and noise. I would look inward, returning to myself.

Every morning, waking up to see my bookshelf and writing desk would make me very happy. It would be my “ikigai,” as the Japanese say. When I grew tired of writing and reading, I would take long walks, digesting what I had read.

But would I never feel the need for people? I think I know the answer to that. And so do you. We always need people who understand us, don’t we?..