Həyat, sən nə qəribəsən?..

 Son zamanlar evlilik, ailə haqqında tez-tez məsləhətlər eşidirəm. Məsləhət verən insanlar (qadınlar) iki kateqoriyaya bölünür:

Birinci kateqoriya işi-gücü, təhsili yerində, karyerasını qurmuş insanlardır. Kənardan həyatları mükəmməl, özləri xoşbəxtdirlər. Di gəl ki, əslində belə deyil. Həyatlarının bir mərhələsində iş-ailə balansının mif olduğunu, yükün daim onların çiynində olduğunu anlayıblar. Halbuki düzgün seçim etdiklərindən əmin idilər. Əmin idilər ki, seçdikləri “həyat” yoldaşı hər addımda onlara dəstək olacaq, ənənəvi şərqli kimi deyil, müasir avropalı kimi davranacaq. Xəyalları çox keçmədən suya düşən bu insanlar həyata daha çox tutunur, həyatlarında boş qalan mənəvi boşluğu karyerasına daha çox fokuslanmaqla doldururlar. Amma bir müddət sonra bu da nəticəsiz olur. Çünki mənəvi boşluğu zehni yüklə doldurmaq olmaz. Nəticəsi tükənmişlik sindromuna, aqressiyaya gətirib çıxaracaq. Belə ananın uşaqları sevgiyə ac, amma nə istədiyini bilən, qətiyyətli, dünyagörüşlü olurlar.

Birincilər deyir: tələsmə, sənin olan gəlib səni tapacaq. Əvvəlcə arzularına, məqsədlərinə fokuslan. İnkişaf et, stereotiplərə ilişib qalma. Fürsətləri vaxtında dəyərləndir. İlk imkanda buradan qaç.

İkinci kateqoriyaya sadəcə ailə qurmaq xətrinə ailə qurmuş şəxslər daxildir. Axınla gedən, həyatı dərk etmə fürsətini dəyərləndirməmiş, səhv etdiklərini etiraf etmək cəsarəti olmayan şəxslərdir. Bəzən hətta ata evindəki danlaqdan təngə gələrək xials yolunu ər evində görən qadınlardır. Yağışdan çıxıb yağmura düşənlər. Doğan Cüceloğlu onları “mış gibi yaşamışlar” adlandırır. Onlar deyir: hamının ailəi olmalıdır, sonra gec olacaq, yaş keçir. Hər şeyin vaxtı var.

Birincilərə “ailə qurmağı düşünmürəm” desən çox normal qarşılayar, hətta aralarında bu qərar münasibətilə səni təbrik edənlər də olar.

İkincilərə “ailə qurmağı düşünmürəm” desən gözləri hədəqəsindən çıxar, özləri də cin atına minərlər: əstağfirullah de, təklik Allaha məxsusdur deyər, səni də özlərinin düşdüyü bədbəxtlik yuvasına dəvət edərək təsəlli tapar. “Mən xoşbəxt deyiləmsə, heç kim olmasın.”

İkincilərin yetişdirdiyi uşaqlar qurban psixologiyasında olur, ətrafdan təsdiq gözləyir, nə istədiyini bilmir, məsuliyyət götürmək yerinə başqalarını günahlandırmağı seçir.

Bu iki kateqoriyanı birləşdirən bir cəhət var: hər ikisinin ağzı yanıb, seçimlərində yanılıblar. Etiraf etsələr də, etməsələr də. Tolstoyvari desək, hərəsi bir cür bədbəxtdir.

Mən bu insanlara çevrilmək istəmirəm. Bəs doğru insanı necə tapmalı?

Doğru qərarlar vermək diləyiylə...