Belalım...

Mahsun Kırmızıgül deyəndə ağlıma atamın 2000-ci illərdə aldığı amma bəyənmədiyi üçün atdığı “Yıkılmadım” cd-si gəlir. Mən o cd-ni götürüb saxlamış, bir neçə il sonra məktəbimizə kompüter veriləndə informatika dərslərində qulaq asırdım. Onunla birgə olmayan eşqin acısını çəkir, zalımlara üsyan edir, həyatdan şikayətlənirdim.

Mahsunun xarizmasını çox bəyənirdim. Səhnədə duruşu, sərt və kədərli baxışları, üz cizgiləri, hər zaman ciddi görünüşü, yanıqlı səsi- bunları indi də (on beş-iyirmi il sonra) sevirəm...

Ən çox sevdiyim üç müğənni bir-birindən o qədər fərqlidir ki, bəzən özüm də bu fərqliliyə təəccüblənirəm. Freyd olsaydı deyərdi ki...

Sərdar Ortac sənin “id”indir. İçindəki uşağı təmsil edir. Həmişə şıltaqlır edir, başqalarının nə düşündüyünü vecinə almır, istəklərinin ardınca gedir. Bəzən bu istəklər onun xeyrinə olmasa belə.

Mahsun sənin “eqo”ndur. Cəmiyyət və daxilin arasında balansı qorumağa çalışır. Bir tərəfdən üsyan edir, digər tərəfdən baş verənləri qəbul edir, hər zaman vicdanına hesabat verir. Amma heç vaxt məğlubiyyəti qəbul etmir.

Andrea Bocelli isə “supereqo”ndur. İçində nə yaşasa da kənardan hər zaman qüsursuz görünür, üsyanı belə gülümsəyərək edir. Sosial gözləntilərlə hesablaşmağı unutmur. Sirli təbəssümü, mənalı baxışları da öz yerində.

Sərdar Ortac konserti  məni deyib-gülərək, oynayaraq əylənməyə, içimdəki uşağı və özümü sevməyə ilhamlandırmışdısa, Mahsun konserti əsl “mən”imi qəbul etməyə, yaşadıqlarımın bir səbəbi olduğunu düşünməyə, əzabın da həyatın bir parçası olduğunu qəbul etməyə vadar etdi.

Görək Bocelli konsertində başımıza nə gələcək...