Əncir ağacı

Müşfiqin güllələndiyi, Yeseninin otel otağında özünü asdığı yaşdayam. Silvia Platın ilk və son romanını yazıb intihar etdiyi yaşdayam. Mənsə nə başımı sobaya soxub yanıq qoxusunu içimə çəkərək ölməyi, nə də cibimə daş doldurub çayda batmağı düşünürəm.

Özümü ruhi xəstəxananın həyətindəki əncir ağacının altında oturmuş Ester kimi hiss edirəm.

“Həyatım yaşıl əncir ağacı kimi qarşımda budaqlanıb. Hər əncir uzaqdan mənə göz vuran gələcəyimdən bir işarədir. Və hansı ənciri seçəcəyimi bilmirəm. Bütün əncirləri ayrı-ayrılıqda istəyirəm. Amma birini seçmək o birilərini itirmək deməkdir. Bu qərarsızlıq davam etdikcə əncirlər yetişir, qaralır və bir-bir ayağımın altına düşür.” (Silviya Plat)

Öyrəndim ki, dərilməyi gözləyən hər yetişmiş əncirə əlini uzatdığın anda əlinin üstündən vurarlar. Çünki o ənciri dərmək haqqına sahib olmadığını düşünən bir kütlə var. Əncir sənin həyat ağacında yetişmiş olsa belə.

Öyrəndim ki, o kütlə narsist eqosunu doyurmaq üçün yaşıl budaqlarını kəsə bilər. Lap istəsə kökünə balta da çalar.

Öyrəndim ki, 20-ə qədər başqalarını günahlandırırsan, ağıllı olduğunu düşündüyün üçün. 30-a qədər özünü günahlandırırsan, cahil olduğunu düşündüyün üçün. 30-dan sonra isə “Allah kərimdir” deyib avtopilota bağlayırsan həyatı.

Öyrəndim ki, həyat heç də matah şey deyil. Sonu olmayan yollar, yol ayrıcları, hər yol ayrıcında səndən qoparılanlar, qopub düşənlərdir həyat. Sanki doğulanda çiyninə görünməz yük qoyulub və ölənə qədər sənə o yükdən qurtulmaq öhdəliyi verilib. Ona görə itirə-itirə gedirsən. Cənnətə quş kimi yüngül daxil ola bilmək üçün.

Öyrəndim ki, hər kəs özünü tapmaq hayındadı. Amma özünü tapan bir insana rast gəlmədim. Addımbaşı özünü axtaran, fikirli insanlarla toqquşursan. O qədər başları qarışıb ki, soruşsan əslində nəyi axtardıqlarını çoxdan unutduqlarını anlayacaqlar.

Öyrəndim ki, içimdə öldürülən biri var. Əncir ağacının təpəsindən yerə çırpılmış biri.

Çiçəyini içində gizlədən əncir deyəsən ən doğrusunu edib. Özümü əncir kimi hiss edirəm. Bəlkə doğrudan da dünya çiçək açacaq yer deyil?..

Fig tree

I am at the age when Mushfig was shot, Yesenin, hanged himself in a hotel room. I am at the age when Silvia Plat wrote her first and last novel and committed suicide. I neither consider putting my head in the stove and inhaling the smell of burning, nor do I think about filling my pocket with stones and sinking in the tea.

I feel like Ester, sitting under the fig tree in the courtyard of the mental hospital.

“I saw my life branching out before me like the green fig tree in the story. From the tip of every branch, like a fat purple fig, a wonderful future beckoned and winked. I wanted each and every one of them, but choosing one meant losing all the rest, and, as I sat there, unable to decide, the figs began to wrinkle and go black, and, one by one, they plopped to the ground at my feet.” (Silvia Plat)

I learned that they would hit you when you reach out for every mature fig waiting to be picked. Because there is a crowd that believes you have no right to pick that fig. Even if the fig grows on your life tree.

I learned that this crowd could cut your green branches to feed its narcissistic ego. If they want, they can even strike at your root with an axe.

I learned that until the age of 20, you blame others because you think you’re smart. Until 30, you blame yourself because you think you’re ignorant. After 30, you say, “God knows well” and put life on autopilot.

I learned that life is not all that great. Life is endless roads, crossroads, everything taken away from you at each crossroad, everything that falls away from you. It’s as if an invisible burden is placed on your shoulders when you’re born, and you’re entrusted with the responsibility of getting rid of that burden until you die. That’s why you keep going throwing away little by little. To enter heaven freely like a bird.

I learned that everyone is trying to find themselves. But I haven’t met anyone who truly finds themselves. You'll encounter thoughtful people who are constantly looking for themselves. Their heads are so muddled that if you ask, you'll realize they've long forgotten what they were looking for.

I learned that there’s someone dead inside me. Someone who fell from the top of the fig tree.

Maybe the fig, which hides its flower inside, did the right thing. I feel like the fig. Maybe the world is not really a place to bloom?