Mənə görə insanların istirahət anlayışları çox fərqlidir.
Kimi yüksək musiqi sədaları altında rəqs etməyi istirahət sayır, kimi dostları
ilə vaxt keçirməyi.
Mənim üçün istirahət zövq aldığım işlərlə məşğul
olmaqdır. Məsələn kitab oxumaq, yazmaq və təkbaşına uzun-uzun gəzmək.
Ümumiyyətlə dinclik deyəndə ağlıma gələn ilk şey təklikdir.
İnsanların çox olduğu yerlər məni o qədər narahat edir ki, bəzən psixoloji
problemlərimin olduğunu da düşünürəm. Sonra məlum olur ki, düz olan elə budur.
Özü ilə vaxt keçirməkdən məmnunluq duymayan insan digərlərini xoşbəxt edə bilməz.
İnsanları xoşbəxt etmək kimi bir vəzifən yoxdur deyə bilərsiniz, amma bu yük
doğulanda çiyinlərimə qoyulub. Adımın daşıdığı məna həyat qayəmlə birləşəndə vəzifəmin
məhz bu olduğunu düşünürəm.
İnsanları sevmədiyimi fikirləşməyin, amma onlar çox
olanda dözülməz olur. Mənim üçün ən yaxşı ünsiyyət ikili ünsiyyətdir. Fokuslanmalı
olduğun bir nöqtə olur və bütün diqqətini qarşındakı insana verə bilirsən.
Kitab oxumağın mənə verdiyi zövqü ifadə edəcək qədər
güclü söz tapa bilmirəm. Bəlkə də yoxdur. Kitabın səhifələrini çevirdikcə, sətirlərə
düzülmüş sözləri bir-bir oxuduqca beynimdəki qarışıqlığın aradan qalxdığını
hiss edirəm. Sanki itirdiyim kələfin ucunu artıq tapmışam və o, öz-özündən açılmağa
başlayır.
Gəzərkən sanki beynimi silkələyir və içindəkiləri
yerbəyer edirəm. Əvvəl cəngəlliyə oxşayan beynim gəzintidən sonra təzə
yığışdırılmış paltar şkafına oxşayır. Hər şey öz yerində olur.
Yazmaq da eyni effekti verir. Amma digərlərindən
bir fərqi var. Yazanda təkcə beynimdəkiləri qaydaya salmıram, həm də onlardan
xilas oluram. Bəzən yazdıqlarımı heç kim oxumasa da, onları kağızda vizual görməyim
məni rahatlaşdırır. Ən azından artıq beynimi və ürəyimi incitmir.
Bu yazını yazdıqca görürəm ki, sevdiyim bütün məşğuliyyətlər
mental olaraq özümü bərpa etmək funksiyası daşıyır. Bunun təsadüf, yoxsa şüurlu
seçim olmasını deyə bilməyəcəm amma bir şeyi bilirəm ki, ruhun xilası üçün heç
vaxt gec deyil.
Ruhun xilası naminə YouTube short video
For the sake of soul's rescue
For me people’s idea of
relaxation is totally different. Some people think dancing under loud music is
relaxation, for others it is spending time with friends.
For me relaxation is to
do the things which I love to do. For example, reading, writing, and walking
alone.
Generally, when I say
“peace”, the first word comes to my mind is solitude. Crowded places make me
feel so uncomfortable that I think I am not mentally okay.
Then it becomes clear
that what I think is true. If a person can’t enjoy the time spent with himself,
he can never make other people happy. To make other people happy is not your
duty, but this burden is on my shoulders since I was born. When the meaning of
my name unites with my life goals, I see that it is exactly my duty.
Do not think that I don’t
love people. But they are unbearable when they are a lot. For me the best
communication is tete-a-tete. There
is one point you need to focus on, and you can give your full attention to the
person in front of you.
I am unable to find a
word which is quite powerful to describe the pleasure I get from reading. Maybe
there is no such word. When I turn the pages of the book and read the words
written one-by-one, I feel that the messiness in my brain disappears, and I become
clear.
When I walk, I feel like
I shake my brain and everything inside of it becomes in order. If it was like a
jungle before a walk, then it turns into a closet which is newly organized. Everything goes to its own
place.
Writing also has same
effect. But with a difference. When I write I don’t only put everything in
order, but I get rid of them as well. Sometimes no one reads my writings, but
to see them visually on paper makes me relax. At least they don’t hurt my brain
and heart anymore.
As I write this piece of
writing, I see that all my favorite activities somehow have only one function:
to mentally heal myself. I can’t say why it is so. By chance or with conscious
choice. But one thing is certain: it is never late to rescue your soul.
Comments
Post a Comment