Bir çay

Həyatının elə bir mərhələsində idi ki, hadisələrə baxışı tamamilə dəyişmişdi. Geriyə çevrilib baxanda illər öncəki özü ilə indiki özü arasında yerlə göy qədər fərq görürdü. Əvvəlki çılğınlıq, üsyankar ruh köçəri quş kimi uçub getmiş, yerini daxili sakitliyə vermişdi. Ətrafında baş verənlərə reaksiya verməməyi öyrənmək ona elə də asan başa gəlməmişdi. Hamıdan hər şeyi gözləmək, dəyişə bilmədiyi hadisələri axarına buraxmaq, əlindən gələnin ən yaxşısını edib gerisi haqda narahat olmamağı öyrənənə kimi onunku ona dəymişdi. İndi oturub bunları düşünəndə keçdiyi yolların çətinliyi onu heyrətləndirirdi, öhdəsindən gəldiyinə inana bilmirdi.

Axı o, nə öyrənmişdi həyatdan? Daha doğrusu həyat ona bu qədər dəyərli nələri öyrətmişdi?

Düşünmədən deyə bilərdi ki ki öyrəndiyi ən vacib dərs bağışlamaq idi. Əvvəllər elə fikirləşirdi ki, kimisə bağışlamaq onun etdiklərini unutmaq və ya özünün zəifliyini, gücsüzlüyünü qəbul etməkdir. İndi belə düşünmür. İndi o, bilir ki, bağışlamaq əslində bağışlanan insanın etdiklərini unutmaq  deyil, əksinə, bağışlayan tərəfin hüzurlu qəlb üçün özünə hədiyyəsidir. Əvvəlki özü bağışlamağı bacarmır, yarası nə qədər dərindirsə, qarşı tərəfə qəzəbi də bir o qədər çox olurdu. İndiki özü isə anlayır ki, o dərin yaranın tək dərmanı elə bağışlamaqdır. Bu, qarşındakının günahından keçməkdən daha çox səni incitmələrinə icazə verdiyin üçün özünü bağışlamaqdır.  

Öyrəndiyi ikinci dərs hamıdan hər şeyi gözləməkdir. Başqa sözlə heç kimə tamamilə güvənməmək. Zədələnmiş inamı bərpa etmək qırılan qəlbi sağaltmaqdan daha müşkül məsələdir. Bəs güvənmədən yaşamaq çətin deyilmi? Çətindir, amma gözləmədiyin adamdan zərbə almaq qədər çətin deyil.

Növbəti dərs hislərinə azadlıq verməkdir. Ağrı, kədər, sevinc-fərqi yoxdur, nə hiss edirsənsə onunla üzləş. Hislərini basdıraraq onlardan xilas ola bilməzsən. Bunun yeganə yolu onları daxilindən azad edib, yola salmaqdır.

         A tea 

She was at a such stage of her life that her view to the things had completely changed. When she looked back, she could see the difference between herself years ago and her current self. The previous madness, the rebellious spirit had flown away like a migratory bird, giving place to inner calm. It was not easy for her to learn not to react to what was happening around her. Until she learned to expect everything from everyone, to let things happen that she could not change, to do the best she could and not worry about the rest. When she sat down and thought about it now, she was amazed by the difficulty of the paths she had taken, and she could not believe that she had overcame it.

After all, what did she learn from life? Rather, what did life teach her so valuable?

Without thinking, she could say that the most important lesson she learned was to forgive. Before, she thought that forgiving someone meant forgetting what she had done or accepting her own weakness. She doesn't think so now. Now she knows that forgiving is not actually forgetting what the forgiven person has done, but on the contrary, it is a gift to the forgiving person for a peaceful heart. The former self is not able to forgive, the deeper the wound, the angrier the other party was. Now she understands that the only cure for that deep wound is to forgive. It's more about forgiving yourself for letting them hurt you than it is about letting go of the other person's guilt.

The second lesson she learned is to expect everything from everyone. In other words, not trusting anyone completely. Restoring broken trust is more difficult than healing a broken heart. But isn't it hard to live without trust? It's hard, but not as hard as getting hurt by someone you least expect.

The next lesson is to give freedom to your feelings. It doesn't matter pain, sadness, joy, whatever you feel, face it. You cannot get rid of your feelings by suppressing them. The only way to do this is to release them from within and send them away.