Günəş duası

Yayın son günləri idi. Günəş getdikcə soyuyur, yarpaqlar yavaş-yavaş öz ağaclarını tərk edib torpağa qovuşurdular. Payızın nəfəsi özünü hər gün daha çox göstərirdi. Yağışlar da bu gün-sabah başlayacaqdı.

Bir neçə gündən sonra şəhərə qayıtmalı idim, artıq iş başlayırdı. Ona görə son günlərin dadını çıxarmağa qərar vermişdim.

Səhər erkəndən oyanıb çölə çıxdım. Çöldə qəbir sükutu vardı. Otağıma qayıdıb sübh namazını qıldım. Sonra əynimi geyinib həyətə düşdüm. Həyətin arxasındakı otluğa keçdim. Otlar buz kimi soyuq və şehli idi. Corabsız idim. Ayaqlarıma toxunan otların sərinliyi məni elə rahatlaşdırırdı ki, elə bil qeybdən “narahat olma, hər şey yaxşı olacaq” deyə səs eşitmişdim. Həvəslənib ayaqqabılarımı da soyundum. Ayaqlarım tamam yaş olana kimi otluqda gəzdim. Hava yavaş-yavaş işıqlaşırdı. Bir kənara çəkilib oturdum.

İndi günəşin doğuşu başlanırdı. Bu o qədər möhtəşəm mənzərədir ki, istəyirəm qabağıma çıxan hər kəsin yaxasından tutub soruşum: -Siz heç günəşin doğmasını izləmisiniz?

Ayaqlarımı uzadıb baxmağa başladım. Şəhərdə də dəfələrlə bu hadisəni izləmişəm. Amma kənddə günəş fərqli doğur desəm gülməyin. Həqiqətən elədir. Çünki burda nə səmaya baxmağımıza mane olan göydələnlər, nə adamın beynini deşən maşın səs-küyü, nə də adamı dünyadan soyudan boz asfalt yoxdur.

Oturub ətrafa baxıram. Dan yeri yavaş-yavaş qızarır. Günəş sanki yorğanını üstündən atıb gərnəşir. Səmanı bütünlüklə görə bilirəm. Baxdıqca adamın içinə elə rahatlıq gəlir ki, fikirləşirsən: -bu qədər böyük, sonsuz və mavi  səmanı yaratmağa qadir olan Allahın əlində mənim dərdlərimi həll etmək nədir ki? Sonra ayağımın altındakı torpağa baxıram. Hər şeyin mənbəyi torpaq deyilmi? Dünyada torpaq qədər səxavətli ikinci nəsnə yoxdur. Sülhün, daxili sakitliyin rəmzi olan otlar və ağaclara baxıram. Şəhərdə dəniz var. Onun səsi, ənginliyi nədirsə kənddə də ucsuz-bucaqsız çəmənliklər, yaylaqlar odur.

Məncə yaşıl və mavi olmadan Allah dünyanı yarada bilməzdi. Həm göyü, həm yeri bu iki rəngsiz təsəvvür edə bilirsiniz? Mən yox.

Kürəyimi ağacın gövdəsinə söykəyib oturmuşam: başımın üstündə mavi səma, ayağımın altında yaşıl ot, gözümün qabağında qızıl Günəş.

Və hiss edirəm. Şəhərdə qazandığım stress, gərginlik və yorğunluğun damla-damla axdığını, məni tərk etdiyini hiss edirəm.

Gözlərimi yummağa qorxuram ki, bu anı qaçırmayım. Günəş artıq yekə, sarı şar kimi göyün tən ortasındadır. Məmnun-məmnun “mən burdayam, ey dünya, oyan” deyir.

İlıq şüalarını üstümə səpələdikcə şehin soyuqluğu canımdan çıxır. Sanki gecədir, üstüm açılıb, anam gəlib üstümü yenidən örtürmüş kimi hiss edirəm.

Beləcə nə qədər oturduğumu bilmirəm. Anamın səsini eşidib gözlərimi açıram ki, artıq günortadır. Ruhumun təmizliyindən məst olmuş halda evə, yemək yeməyə qayıdıram.

The Sun prayer

It was last days of the summer. The sun was getting colder day by day and the leaves were leaving their trees to meet the soil. The autumn breeze was showing itself every day. And the rain was going to start these days.

I needed to go back to the city after few days. My job was going to start soon. That’s why I decided to live these last days to the fullest.

I woke up early and went out. There was grave silence. I went back to the room and offered fajr prayer. Then I get dressed and stepped down. There was lawn in the backside. The grass was cold and dewy. I was not wearing socks. The grass was touching my feet and it was making me so relaxed, as if I heard something from unseen that “do not worry. Everything is going to be alright.” I removed my shoes also. I walked on the grass until my feet were completely wet. Weather was lighting. I sat down.

The sunrise was starting. It is so wonderful scene that I want to ask everyone that “Have you ever watched sunrise?”

I was watching it stretching my legs. I had watched it many times in the city too. But if I say “in the village it is totally different” do not laugh. It is so. Because there are no skyscrapers which prevent us to see the sky, there is no noise of the cars which drills our brain, and there is no gray asphalt which makes us feel bored.

I am watching around. Dawn is getting red. The sun is removing her blanket and stretching. I can see the full sky. As you watch, you fill with tranquility and you think: if Allah is able to create this great, endless and blue sky, my problems are nothing to solve in His hands. Then I look at the soil under my feet. Soil is the source of everything, isn’t it? There is no kind thing in the world like soil. Then I look at the trees and grass which is the symbol of internal peace. There is sea in the city. There are endless lawn and pastures in the village. It is same thing.

I think God couldn’t create the world without green and blue. Can you imagine the world without these two colors? I can’t.

I am sitting leaning my back against the tree. There is blue sky above my head, green grass under my feet and golden sun in front of my eyes.

And I feel. The stress, tenseness, and tiredness I gained in the city is going away drop by drop, leaving my body.

I am scared of closing my eyes to skip this moment. The sun is in the middle of the sky like big and yellow balloon. She is saying: “I am here, hey world, wake up” with contentment.

As the sun is making me warm with her light, the coldness of the dew is going away. Like it is night, my blanket is slipped away, then my mother comes and covers me up.

 I don’t know how long I sat down like this. I opened my eyes when my mother calls my name. it is already noon. With my pure spirit, I went back home to eat something.