Nə bəxtiyardıq...

Güzgüyə baxanda gözünə tək-tük ağ saçlar dəydi. Bir anlıq qorxdu, amma tez özünə gəldi. Axı 30 yaşı vardı. Gənclik yavaş-yavaş ondan uzaqlaşır, yalnız xatirələr qalırdı. Bunları düşünə-düşünə yola hazırlaşırdı. Bir azdan səfərə çıxacaqdı. Bir-iki günlük iş-gücdən ayrılıb kəndlərinə getmək istəyirdi. İndi kəndin ən gözəl vaxtıydı. Uşaqların səsi basmış həyətlərdə yasəmən ətri qutab, çörək ətrinə qarışmışdı. Bunları fikirləşəndə sevinci bir az da artdı, yola tələsdi.

Yol boyu düşünürdü ki, görəsən mən xoşbəxtəmmi, ya da nə vaxtsa olmuşammı?

Əslində xeyli müddətdir ki, bu suallar ona rahatlıq vermirdi. Həyatda az-çox öz yerini tapmışdı. Çoxlarının həsəd aparacağı işi, sevdiyi ailəsi vardı. Həyatında hər şey qaydasında idi. Ən azından kənardan belə görünürdü. Bəs niyə bir sualın əlində aciz qalmışdı? Cavab vermək bu qədərmi çətin idi? Dost-tanışdan soruşşa hamı deəyəcəkdi ki, xoşbəxt olmamaq üçün heç bir səbəbin yoxdu, əlbəttə xoşbəxtsən.

Amma onun istədiyi cavab bu deyildi...

Düz evlərinin qabağında düşdü. Hər fəsildə kəndin özünəməxsus qoxusu olur. Yaz qoxusunu- təzə biçilmiş ot, yasəmən, çörək ətrini içinə çəkdi. Bir anlıq ona elə gəldi ki, bu qoxu onun sualına cavabdır.

Anası sevdiyi qutabı bişirib onu gözləyirdi. Samovarın da səsi gəlirdi. Bu səs o demək idi ki, ən geci on dəqiqəyə çay hazırdı.

Anası ilə görüşüb yeməyə oturdu. Nehrə yağı damcılayan qutabı yeyə-yeyə kənddəki yenilikləri öyrəndi. Tez-tələsik yeməyini bitirdi. Anasının çay dəmləməsini izləməyə başladı. Özünə etiraf etmək istəməsə də anası qocalırdı. Boyanın belə ağlığını gizlədə bilmədiyi saçları, artıq əvvəlki kimi cəld olmayan hərəkətləri, tez-tez təngnəfəs olması deyirdi ki, anam qocalıb.

Qabağında buğlanan çayın ətri burnuna dəyəndə sanki zamanda səyahət etdi, uşaqlığına qayıtdı.

Orda nə ailə, nə uşaq, nə də iş problemləri, gələcək qayğıları yox idi. Orada anası hələ cavan idi, pillələri üç-üç çıxır, yorulmur, üzü-əlləri qırışmamışdı.

Xatirələri bugünkü kimi canlı idi. Hər şey sanki indi baş verirmiş kimi gözünün qabağından keçirdi. Birdən sualının cavabını tapdı. O, arzuladığı xoşbəxtliyi artıq yaşamışdı. Bəs niyə fərqinə varmamışdı?

Axı fərqinə varsaydı, bu xoşbəxtlik olmazdı.

Görəsən xoşbəxtliyin belə sadə, yaxın və əlçatan olmasını anlamaq niyə bu qədər vaxtımızı alır? Bizmi gecikirik, yoxsa həyatmı tələsir?

 How happy we were…

When he looked at the mirror, he saw few white hair. He got scared for a moment, but he came to his senses soon. He was 30. Youth was slowly going away from him, by leaving only memories. He was preparing for trip with thinking about it. He had trip after some time. He wanted to go to his village for few days and break from the hustle and bustle. Right now, it was the best times of the village. Yards full of children’s noise were smelling lilac and fresh bread.

During the trip he was thinking that am I happy or have I ever been happy?

These questions were bothering him for long time. He had found his place in life. He has good job which many people dream about and loving family. Everything was alright in his life. At least it looked like that. But why he was struggling with these questions? Was it so hard to reply? If he asked from friends all of them would have said that he doesn’t have any reason not to be happy, of course he is happy.

But it wasn’t the answer that he wanted.

                                               

He got off the car in front of their house. The village has specific smell in each season. He smelled the spring- lilac, freshly cut grass and fresh bread. For some time he thought that this smell is the answer of his question.

His mother cooked his favorite gutab and was waiting for him. Samovar also was boiling. It meant that in about ten minutes tea would be ready.

He met his mother and sat to eat. He listened to news about the village while eating gutab  with butter churn. He quickly finished eating. After that he was watching his mother’s tea making process. Although he didn’t want to confess, his mother was getting old.

White hair which even hair dye couldn’t hide, her movements which weren’t quick as before, shortness of breath were saying that his mother is aged.

When he smelled the steaming tea he felt as if he travelled in time. He went back to his childhood.

There weren’t family or job issues, there weren’t worries about future. His mother was young there, she was climbing stairs in threes, she wasn’t getting tired, her face and hands weren’t wrinkled.

His memories were fresh like today’s. everything was in front of his eyes as if it happened right now. Suddenly he found his answer. He had lived the happiness which he dreamed about. But why wasn’t he aware of that?

But if he was aware, it wouldn’t have been happiness.

Why does it take too much time to understand that happiness is so simple, close and accessible?  Are we late or is life in hurry?