Parisdə gecəyarı

 

Qocalmaq bilməyən Vudi Allenin 42-ci filmi “Parisdə gecəyarı”. Paris sevməyən insanlar bu filmə baxdıqdan sonra Parisə aşiq olacaqlar.

Yalnış zamanda yaşadığına inanan və yazıçı olmağa çalışan gənc Gil nişanlıdır, evlənməyə hazırlaşır. Gil yaşadığı dövrü-21-ci əsri bəyənmir, keçmiş üçün darıxır. Və Parisdə istəyinə nail olaraq, keçmişə səyahət edir, 20-ci illərin Paris mühitinə düşür. O dövrün ədəbi mühiti, incəsənət adamları ilə tanış olur, hətta üzərində işlədiyi romanı haqqında onlardan rəy də alır. Heminquey, Fitzerald, T.S. Eliot, Dali, Pikasso və daha kimlərlə tanış olur. 

Belə zamanda səyahəti kim istəməz ki?

Filmdə 1920-ci illərin Parisi, ədəbiyyat və incəsənət mühiti çox gözəl təsvir olunub. İncəsənət və ədəbiyyatsevərlərin mütləq izləməli olduğu filmlərdəndir. Nişanlı olsa da, münasibətindən məmnun olmayan Gilin sevgilisi incəsənətdən uzaq biridir. Bir yazıçı üçün onunla eyni maraqları bölüşməyən həyat yoldaşı ən ağır cəzaya bərabərdir. Bu mənada Gil bütün vaxtını yazmağa sərf edir, özünü bütünlüklə ədəbiyyata verir. Bu o dərəcəyə çatır ki, sonda zamanda səyahət edərək sevdiyi və yaşamaq istədiyi mühitə düşür. Həmin mühitin insanları ilə tanış olduqdan sonra Gil özünü kəşf edir, həvəslə yazmağa girişir və anlayır ki, yaşadığın dövrü gözəlləşdirən elə özünsən. Səhv zamanda yaşamaqdan şikayətlənmək yerinə onu doğru zamana çevirmək lazımdır. Çünki hamı zamandan gileylidir, hamı köhnə zamanların daha yaxşı olduğunu düşünür. 

Kitablarını oxuduğumuz, iç dünyası ilə tanış olduğumuz yazıçıları, rəssamları sanki realmış kimi filmdə görmək elə gözəl duyğudur ki.

Heminqueyin “heç nə vecimə deyil” mesajı verən davranışları, Fitzeraldın Zelda ilə münasibəti, Dalinin “dəliliyi”, Pikassonun Adrianası bir sözlə hamısı möhtəşəm idi.