Gecələr
aya baxıb yar səni yad eyləmişəm... Yox
bu deyildi. Aya baxanda xatırladığımız şeylər, keçirdiyimiz hisslər o qədər
uzaqlara aparır ki bizi. Məsələn mən aya baxarkən babamı xatırlayıram. Bəlkə ay
kimi çox uzaqdadı deyə, bəlkə də ay kimi müqəddəsdi deyə. Müqəddəs deyərkən təəccüblənməyin.
Hamımızın həyatında elə adamlar var ki, müqəddəs sayır, az qala ilahiləşdiririk.
Babam elə adamlardandır. Fikirləşirəm ki əgər həyatımda o olmasaydı indi başqa
adam olardım.
Kənddə
evimizin uzun eyvanı vardı. Qardan,
yağışdan məhəccərlərinin boyası getmiş, döşəməsinin taxtaları köhnəlmişdi. Yay
axşamlarında babam eyvana palaz sərib otururdu, bəzən elə ordaca yatırdı. Babam
eyvanda oturduğu müddətdə biz (qardaşım, bacım və mən) babamın yanında fırlanır,
gah oturur, gah da eyvan boyu gəzirdik. Eyvanın yanları açıq olduğu üçün ayı,
ulduzları da görürdük. Babam hər axşam ay-ulduzlarla bağlı nəsə danışardı. Biz
aşağı-yuxarı gəzdikcə ay da bizimlə birgə gəzərdi. Biz qaçardıq ki, qoy arxada
qalsın, bizə çatmasın. Amma həmişə bizdən əvvəl çatardı bu birisi başa. Əvvəl əyləncəli
gəlirdi bizə, amma sonra qorxmağa başlardıq. Dayanıb gözləyərdik ki qoy ay
yerinə getsin, sonra təzədən başlayaq. Amma ay bizdən əl çəkməzdi. Səbəbini
babamdan soruşmuşduq. Deyirdi ki, siz uşaqsız, ay uşaqları qoruyur. Sizin
arxanızca gəlir ki qorxmayasız. O qədər inanmışdıq ki buna qaranlıqda bayıra
çıxmağa belə qorxmurduq. Axı ay bizi qoruyurdu. Amma sonralar başa düşdüm ki,
bizi qoruyan nə ay, nə də ulduzlar deyil. Bizi qoruyan babamın bizə verdiyi
inam idi. Babamı itirdikdən sonra da ayın məni qoruduğuna inanırdım. Amma artıq
qorumur...
Çünki daha
uşaq deyiləm, günahsız, saf deyiləm, nə qəlbim, nə də ağlım babamın yanında
qaçan o kiçik qızın qəlbi və ağlı deyil. Ona görə ay əl çəkdi məni qorumaqdan.
Artıq qaranlıqda çölə çıxmağa da, insanlara inanmağa da qorxuram. İndi bilirəm
ki, yaşadıqların, ağrıların heç kimin
vecinə deyil. Dərd içində boğulsan, gühanlarının ağırlığı altında can versən,
heç kim sənə əlini uzatmayacaq. Bəlkə ay da qaranlığın ortasından güləcək
halına. Barmağına tikan batsa dünyanı dağıdaram deyənlər hanı? Sümüklərinə qədər batan tikanları niyə
görmürlər bəs indi?
Günah etməkdən daha pis şey varsa o da günaha öyrəşməkdir.
Günahdı deyib qarışqanı tapdamağa qorxan biz indi o qədər haqları tapdayır, o qədər
vicdanları susdurur, o qədər qəlb qırırıq ki. Çevrilib keçmişimizə, etdiklərimizə,
bu günkü özümüzə baxanda hansımız iyrənmirik ki?! Uşaq vaxtı dünyanın gözəl olduğuna, ədalətin
həmişə qalib gəldiyinə, xeyirin əbədiliyinə o qədər inanmışıq ki, həyatı olduğu
kimi qəbul edə bilmirik. Hər nə olsa həyatın
üstünə yıxır, “həyatdı da” deyib
keçirik. Elə Təhminənin dediyi kimi: “Həyatdı da...”
İ have
remembered you by looking at the moon at nights... No, not this one. The feelings we live, the memories we
remember -takes us so away, when we look at the moon. For example, when I look
at the moon I remember my grandfather. Maybe because he is far from now, maybe
because he is saint like the moon. Don’t be surprised when I call him saint.
There are some people in the life of us who are saint for us, almost we call
them divine. My grandfather was this kind of people. I think that if he was’t
be in my life I would be different person.
We had a long verandah of our house in village. The
color of railings was faded because of rain and snow, the floor of verandah was
old. Grandpa always sat down on carpet in summer nights. Sometimes he slept
there. When he was in verandah we( me, sister and brother) were nearby of
him, sometimes we run, sometimes sit
down. Grandpa told us a story about moon and stars in every night. As we walk
down and up, the moon also walked with us. We run to leave him back. But he always
reached the other side before us. First it was funny but later we started to be
afraid. We stopped and waited for him to go his place, and after that we could
start again. But he never stopped to follow us. We asked grandfather the
reason. He said you are child, so the moon protects you. He follows you so that
you would not be afraid. We have believed in this reason so that we already did
not afraid of darkness. Because the moon protected us. But I understood later
that neither moon nor stars protected us but trust of my grandfather. After I
had lost my grandfather I still was believing that I had protection. But the
moon does not protect me anymore…
Because I am not child anymore, I am not pure and
innocent. My heart and brain is not same as they were when I was little girl
who was running around grandfather. That’s why the moon stopped protect me. Now
I know that no one doesn’t care what you had lived, why you had pain. Now I am
afraid of darkness, I am afraid of believing people. If you stifle inside of
your troubles, if you die under your sins nobody will give you hand. Maybe the
moon also will laugh you from the dark sky.
There is worse thing more than making sin- this is to
be addicted to sin. When we were child we were afraid to kill ants. But know we
don’t afraid even breaking hearts. If we look at our past, our actions,
ourselves we will disgust. We had believed that the world is beautiful, the
justice is eternal and so on. That’s why we don’t be capable of accepting the
life as it is. We just say: don’t care it is life…
Comments
Post a Comment