"Alabaş"- Retrobus

Sovet dövrünün yadigarlarından biri sayılan “Alabaş” avtobusları haqqında eşitməmiş çox az insan tapılar. Bilmirəm təəssüf ki deyim ya xoşbəxtlikdən deyim gözdən könüldən iraq kəndimizdə əhali hələ də bu avtobusdan istifadə edir. Gündə bir dəfə rayon mərkəzinə getmək üçün yeddi saat vaxt itirmək lazım gəlir. Kəndlə rayon arasında 18km məsafə olmasına baxmayaraq, yolların məlum vəziyyəti üzündən rayona çatmaq bir saat vaxt tələb edir.

Kəndimizin avtobusundan istifadə etmək özü bir “xoşbəxtlikdir”. Çünki bu avtobusda vaxt çox tez və maraqlı keçir. Camaat hərəsi bir zarafat edir, lətifə danışır, hamı öz bacardığı kimi ətrafındakılara bir neçə saniyəlik də olsa güıüş bəxş etməyə  çalışır.

Avtobus deyərkən sürücümüzü unutmaq olmaz. Sözün həqiqi mənasında  “ata sənətini davam etdirən “ bu insan əlindən gəldiyi qədər kənd sakinlərinə kömək etməyə çalışır. Kimi üçün dərman, ərzaq, kimi üçün bankdan pul, kimi üçün dəvətnamə aparmaq ya gətirmək və s. kimi işləri  yerinə yetirən avtobusu kimi özü də  unikal sürücü təsəvvürünüzə gətirin. Əlbəttə ki bacarmadınız. Çünki yaşadığımız dövrdə belə insanlar barmaqla sayılacaq qədər azdır. Yaşlı, təqaüdçü qadın ilə bu sürücü arasında çox adi olan, demək olar ki hər gün baş verən sıradan bir dialoq:

Qadın:

-Namiq, sabahın xeyir

Sürücü:

-Sabahın xeyir ay xala, necəsən? Vallah dünən imkan olmadı pulu çıxara bilmədim

Qadın:

-Qurban olum ay bala , bu gün mütləq gətir. Özüm gedə bilmirəm, görürsən yaşlı adamam. Bir ayağım burda, bir ayağım gorda. Sən Allah ay bala bax neyniyirsən.

Sürüce:

-Oldu xala, narahat olma gətirəcəm

Qadın:

-Gözləyirəm oğlum. Çox sağ ol.

Hələ avtobusun içindəki o atmosfer, insanların mehribanlığı bəlkə də çəkilməz kənd yollarını, mürəkkəb şəraiti az da olsa yumşaldan yeganə vasitədir.