21-ci çat: Tamamlanmış Misogi

Müəllimlər üçün yeni il ildə iki dəfə olur: yanvarda və sentyabrda. Bu semestr müəllim olmadığım üçün bir az yavaşlamaq və son ayların refleksiyasını etmək istəyirəm. Xüsusilə iyul və avqustda baş verənləri analiz etmək istəyirəm.

İyul və avqust aylarında:

İki marafon bitirdim (Danış görək və Yaz görək).

İki fəndən imtahan verdim (ikisindən də 100 aldım).

Peşəkar mentorluq kursundan “Zümrüd Pro” (ən yüksək) sertifikatı ilə məzun oldum.

Üç mentiyə fərdi mentorluq etdim.

Ankara yollarını Bakı–Quba yoluna çevirdim.

İstanbul, İzmir və Manisaya səfər etdim.

Kouçinq seansları almağa başladım.

Bunlar iki ayda baş verənlərin görünən tərəfləridir. Görünməyən tərəfləri isə bir o qədər çoxdur.

Təsadüfün olmadığını çoxdan qəbul etmişəm. Əziz mentorumun təşkil etdiyi marafonlarla həyatımı sorğuladığım dövrün üst-üstə düşməsi də təbii ki, təsadüf deyildi. Marafondakı tapşırıqlar özümlə üzləşməni asanlaşdırdı.

Nə vaxtsa odun doğramısınız? Odunu parçalayan son zərbə deyil, hər bir zərbənin nəticəsində odunun içəridən çatlaması və sonunda parçalanmasıdır. Məndə də belə oldu. Hər tapşırıq bir çat demək idi. 21-ci tapşırıqda hər şey bitdi. Misogi tamamlanmışdı.

İyul ayında aldığım imtina şaxtalı havada başıma tökülən bir vedrə buzlu su kimi idi. Üzərində xeyli düşündüm, məsləhət aldım (buradan dəyərli məsləhətlərinə görə o xanıma bir daha təşəkkür edirəm) və anladım ki, mən xəta payını unutmuşam. Alınmaması üçün heç bir səbəb olmadığı halda alınmırsa, demək ki, Allah istəmir. Bu, ilk düşüncəm idi.

Sonra bir video izlədim. Orada deyirdi: “Kainatla münasibətində Allahı xatırlaya bilirsənsə, qəlbin rahatlıq tapacaq.” Mən isə hər şeyin Allahın əlində olduğunu bir anlıq unutmuşdum. Və bu imtina Onun mənə xatırlatması idi. İlk anlarda səbəbini anlamadan üsyan etsəm də nə yaxşı ki, bu xatırlatma gəldi. Çünki bu, hələ də tam öyrənmədiyim təslimiyyət dərsinin davamı idi.

Həmin ərəfədə yazı marafonunda keçmişlə bağlı bir tapşırıq var idi. Mentorum tapşırığa cavab olaraq bir hind mahnısı göndərdi. Mahnının sözləri yaşadığım hissləri çox gözəl ifadə edirdi:

“Whether you won or lost, it’s you.

Whether you rose or drowned, it’s you.

Whether you lived or faded, it’s you.

In your story…

Whether you soared or ended, it’s you.

Whether you showered or dimmed, it’s you.

Whether you continued or grew weary, it’s you.

In the highs, in the journey, … in the journey…”

Bu,mən idim. Yorulan da mən idim, davam edən də. Boğulan da, itən də... Axı bu mənim hekayəmdir.

Və bu gün dərs arasında Kəhf surəsini oxuyanda anladım ki, hekayəmin növbəti fəslinə daxil oluram. Bu fəsildə məni imanımla imtahan gözləyir...

Hekayəmin nə qədər davam etməsindən, harada və necə bitməsindən asılı olmayaraq baş qəhrəman olmağın haqqını verdiyim üçün özümə təşəkkür edirəm.

Növbəti fəsildə görüşənədək...

Adiós.

P.S: Sözügedən mahnının linki üçün müraciət edə bilərsiniz.

The 21st crack: Completed Misogi

For teachers, the new year comes twice a year: in January and in September. Since I am not teaching this semester, I want to slow down a bit and reflect on the past months. In particular, I want to analyze what happened in July and August.

In July and August:

I completed two marathons (Danış görək and Yaz görək).

I took two exams (and scored 100 in both).

I graduated from the professional mentoring course with the “Zümrüd Pro” (highest) certificate.

I mentored three mentees individually.

I turned the Ankara roads into Baku–Quba roads.

I traveled to Istanbul, Izmir, and Manisa.

I started getting coaching sessions.

These are the visible sides of what happened in those two months. The invisible sides are even more numerous.

I accepted long ago that there is no such thing as coincidence. The overlap between the marathons organized by my dear mentor and the period when I was questioning my life was also no coincidence. The tasks in the marathon made it easier to confront myself.

Have you ever chopped wood? It is not the last strike that splits the log, but every strike that cracks it from the inside until finally it breaks. The same happened with me. Each task meant one crack. At the 21st task, everything ended. The Misogi was complete.

In July, the rejection I received felt like a bucket of icy water poured over my head in freezing weather. I thought about it a lot, sought advice (and once again, I thank her for her valuable guidance), and realized that I had forgotten the margin of error. If there is no reason for something not to happen, and yet it doesn’t, it means that God does not want it. That was my first thought.

Later, I watched a video where it said: “If you can remember God in your relationship with the universe, your heart will find peace.” For a moment, I had forgotten that everything is in God’s hands. And this rejection was His reminder to me. Although at first, without understanding the reason, I rebelled, I am grateful that this reminder came. Because it was the continuation of the lesson of surrender that I had not yet fully learned.

At that time, there was an assignment about the past in the writing marathon. In response, my mentor sent me an Indian song. The lyrics of the song expressed my feelings beautifully:

“Whether you won or lost, it’s you.

Whether you rose or drowned, it’s you.

Whether you lived or faded, it’s you.

In your story…

Whether you soared or ended, it’s you.

Whether you showered or dimmed, it’s you.

Whether you continued or grew weary, it’s you.

In the highs, in the journey, … in the journey…”

This was me. The one who grew tired was me, and the one who continued was also me. The one who drowned, the one who got lost… It was all me. This is my story.

And today, while reading Surah Al-Kahf between classes, I realized that I am entering the next chapter of my story. In this chapter, a test of faith awaits me...

Regardless of how long my story continues, where and how it ends, I thank myself for fully living up to my role as the main character.

Until the next chapter…

Adiós.

P.S. You may request the link to the mentioned song.